De Nederlandse tekst vindt u hieronder

Revendications des SDF
entendues lors de la manifestation mensuelle du 15 mars 2011
place de l’Albertine (Bruxelles)
à l’initiative du Collectif MANIFESTEMENT

Nombre de SDF présents et interviewés : 15

Les SDF dénoncent :

1) le manque de courtoisie, de respect, de délicatesse de la majorité du personnel social à l’égard des SDF. D’une manière général, ce personnel n’est pas toujours bien formé et rarement motivé (grande différence avec, par exemple, la France, à cet égard). Les insultes à l’égard des SDF ne sont pas rares, surtout s’ils osent faire une remarque, se plaindre de ceci ou de cela. « Si t’es pas content, dégage ! »

2) Le CASU (asile de nuit rue du Petit Rempart, 5) :
– il faut téléphoner à 18h (pourquoi un seul numéro ?) pour réserver un lit…mais c’est très souvent « complet » dès 18h02 !
– c’est souvent officiellement « complet » alors que des SDF à l’intérieur témoignent qu’il n’en est rien ;
– parfois, les SDF qui critiquent tel ou tel aspect du fonctionnement du Casu s’en voient interdire l’accès pendant une semaine, en guise de représailles ;
– la grande proximité avec la misère souvent extrême des autres « usagers » est très néfaste aux dépressifs, lesquels sont très nombreux dans la population SDF.

3) L’asile de nuit d’Etterbeek (qui ferme ses portes scandaleusement le 31 mars : voir revendications du 15 février) :
– les conditions d’hygiènes sont déplorables, causées certes par des SDF indélicats, mais rien n’est prévu pour nettoyer, et des SDF seraient prêts à le faire si le matériel leur était fourni.
– le personnel encadrant parlent à voix haute, boivent, jouent et rient juste à côté des dortoirs, empêchant les SDF de trouver le sommeil.

4) Les « Maisons d’accueil ». L’obligation de verser 2/3 de son « revenu » (au lieu d’1/3 en France, par exemple), en plus de la quasi obligation de faire des économies tous les mois en vue de la constitution d’une somme permettant (hypothétiquement !) d’accéder un jour à un appartement, laissent les SDF avec quelques euros par jour en poche, ce qui garantit qu’ils ne s’ « en » sortiront jamais.

5) Les « appartement supervisés ». L’intention est louable mais cela institutionnalise la désautonomisation des SDF. Un peu comme les médicaments lourdement prescrits (antidépresseurs, anxiolytiques, etc.) mais sans accompagnement thérapeutique parallèle.
    Beaucoup est fait d'une manière générale pour rendre les SDF passifs et dociles. Inoffensifs, en somme.

6) Le manque cruel de consignes (même payantes) : outre les maux de dos causés par le transport de toutes ses « affaires », celles-ci font très mauvaise impression devant un nouveau propriétaire / employeur éventuel.

7) Pourquoi ne pas nous laisser faire la manche (par exemple dans les couloirs de la gare Centrale) : c’est quand même mieux que de voler !

8) Pourquoi nous empêcher de boire une petite bière (par exemple près d’un grand magasin) : nous ne sommes pas tous alcooliques !

 

 

Eisen van daklozen
aangekaart tijdens de maandelijkse manifestatie van 15 maart 2011
Albertinaplein (Brussel)
een initiatief van het Collectif MANIFESTEMENT

Aantal aanwezige en geïntervieuwde DAKLOZEN : 15

De DAKLOZEN klagen aan:

1) het gebrek aan hoffelijkheid, respect en fijngevoeligheid bij een meerderheid van de sociale dienstverleners ten aanzien van daklozen. Globaal genomen is het personeel niet goed opgeleid en zelden gemotiveerd (op dat vlak is er bijvoorbeeld een groot verschil met Frankrijk). Regelmatig worden de daklozen beledigd, zeker wanneer ze een opmerking durven te maken. Als ze klagen over het een of het ander krijgen ze als antwoord : « Als je niet tevreden bent, ga dan op een ander ! »

2) CASU (nachtopvang , Vestje, nr. 5) :
     – vanaf 18 uur kan je bellen (waarom maar 1 nummer ?) om een bed te reserveren…maar om 18u02 is het meestal al « volzet » !
     – vaak is het « volzet » terwijl de daklozen die aanwezig zijn het tegenovergestelde vaststellen ;
     – soms bekritiseren de daklozen bepaalde aspecten van de werking van CASU met als gevolg dat ze gedurende een week niet meer binnengelaten worden ;
     – de confrontatie met de extreme miserie van vele andere « gebruikers » is nefast voor de depressieve daklozen, die zeer talrijk zijn.

3) nachtopvang te Etterbeek (die de deuren op 31 maart sluit : zie eisen van 15 februari) :
     – de hygiënische omstandigheden zijn erbarmelijk, niet al te propere daklozen zijn hier zeker de oorzaak van, maar er is niets voorzien om te poetsen. De daklozen willen dit zonder enig probleem doen, mocht het nodige materiaal voorhanden zijn.
     – het personeel spreekt luid, drinkt, speelt spelletjes en zit te lachen vlak langs de slaapplaatsen, waardoor de daklozen de slaap niet kunnen vatten.

4) De “opvanghuizen”. De verplichting om 2/3 van je inkomen te storten (in de plaats van 1/3 in Frankrijk, bijvoorbeeld), en daar bovenop de eigenlijke verplichting om maandelijks iets te sparen om zo (hypothetisch ! ) een som op te bouwen om op een dag een appartement te kunnen betrekken, hebben tot gevolg dat de daklozen slechts enkele euro’s per dag overhouden, wat een garantie is om “er” nooit uit te geraken.

5) De “appartementen met supervisie”. De intentie is lovenswaardig, maar dit institutionaliseert het niet zelfstandig zijn van daklozen. Te vergelijken met kwistig voorgeschreven medicatie (antidepressiva, angstremmers, enz. ) maar zonder parallelle therapeutische begeleiding. Er wordt globaal genomen heel wat gedaan om de daklozen passief, volgzaam en ongevaarlijk te maken.

6) Het schromelijke gebrek aan bagagedepots (zelfs betalende) : daarnaast de rugpijnen als gevolg van het transport van al je “spullen”, die een zeer slechte indruk maken op een eventuele eigenaar of werkgever.

7) Waarom mogen we niet bedelen (bijvoorbeeld in de gangen van het Centraal Station) : dat is toch beter dan stelen !

8) Waarom verhinderen ze ons om een pintje te drinken (bijvoorbeeld in de buurt van een grote winkel) : niet iedereen van ons is een alcoholverslaafde !

 

Retour vers le haut de la page