De Nederlandse tekst vindt u hieronder

Revendications des SDF
entendues lors de la manifestation mensuelle du 15 avril 2011
place de l’Albertine (Bruxelles)
à l’initiative du Collectif MANIFESTEMENT

Nombre de SDF présents et interviewés : 17

Les SDF dénoncent :

1 ) Stop à la discrimination dans l’accès au logement ! Les propriétaires refusent souvent les garanties locatives du CPAS, d’autant plus qu’elles ne sont pas versées immédiatement. Pour le bail, une fiche de paye et une garantie en main propre sont souvent exigées, c’est illégal. C’est une forme de « racisme social ». Quant aux logements sociaux, les files d’attente sont immenses. Avoir à peine plus que le minimex peut suffire à se voir refuser l’accès aux habitations sociales ! Beaucoup de propriétaires refusent les chiens, lesquels ne mordent ni ne pissent forcément partout. Tous les SDF ne sont pas sales et ne dégradent pas leurs lieux d’ habitations ! Pourquoi ne laisse-t-on pas les SDF rénover des bâtiments à l’abandon et inoccupés pour les habiter ?

2) Être domicilié pour avoir droit aux allocations (chômage, CPAS…) : toujours un dédale, voire un cercle vicieux ! Les CPAS rechignent à la « domiciliation via adresse de référence » par peur d’abus, quand ils ne se renvoient pas la balle les uns aux autres. C’est souvent un bras de fer administratif qu’il faut entreprendre pour obtenir cette adresse, d’autant plus éprouvant que l’on est dans une situation personnelle critique.

3) Trouver un travail est difficile pour tout le monde, et pratiquement impossible pour un SDF. Il faut en tirer toutes les conséquences tant sur le plan organisationnel (comme l’exigence de se lever à 7h du matin dans les asiles de nuit) que celui des discours tenus aux SDF.

4) Laisse-toi assister… ou crève ! Certains psychiatres ou médecins nous conseillent de prendre le statut « d’handicapé » pour que l’on ait accès aux « habitations supervisées » ou « protégées ». Mais nous ne voulons pas tous de cet assujettissement. De même, face à nos difficultés financières : certains assistants nous renvoient vers un « administrateur de biens »… Mais ce n’est pas parce qu’on a peu d’argent qu’on ne sait pas le gérer nous-mêmes !

5) Il manque un lieu où l’on puisse se poser pendant la journée : On ne peut se reposer nulle part, sous peine d’être pris pour des malfrats, des ivrognes, des fainéants, des bons à rien, des déchets… Or être SDF est très fatigant, exténuant même. Est-ce immoral de dormir ? Et à quoi rime cette politique urbanistique qui consiste à nous empêcher de dormir (ou simplement de nous poser) dans les lieux publics, comme de simples bancs, sinon à nous forcer de dormir sur des cartons ?

6) Des personnes qualifiées dans les centres d’hébergement et les maisons d’accueil ! Faute de moyens dans le secteur, on y trouve une minorité d’assistants sociaux et une majorité de personnes travaillant avec des statuts « tarabiscotés » (article 60,…), qui sont là uniquement pour avoir droit au chômage plus tard, sans formation, et surtout dépourvus de toute fibre sociale : « aucun respect social, voire humain, parfois sadiques ». Ils sont incapables d’écouter et sont responsables des plus nombreux cas d’abus de pouvoir flagrants, de manifestations de mépris, de petites humiliations à répétition, sans compter les instructions contradictoires ou absurdes, et le permanent chantage à l’expulsion : « T’es pas content ? La porte est là ! »

7) Une anecdote au sujet de Sécurail : « On est descendus au – 3 [dans la gare du Midi], j’avais pas le choix, et j’étais seul. Et puis l’un des gars a dit : « Maintenant, on va jouer karaté », et il m’a foutu deux coups de poing, regardez là [il montre sa lèvre inférieure tuméfiée], puis l’autre a lâché son chien, qui m’a mordu là [il montre son avant-bras droit]… Mais je les déjà vus taper sauvagement leur propre chien !... C’est des brutes inhumaines… Et comment porter plainte quand on n’a pas de papiers… »

8) Les ambulanciers : deux poids deux mesures. Clairement, si vous appelez une ambulance avec un fort accent étranger, elle arrivera moins vite (ou pas du tout) que si vous semblez belgo-belge. Et les ambulanciers renâclent souvent à emporter un SDF, voire refusent carrément.

 

 

Eisen van daklozen
aangekaart tijdens de maandelijkse manifestatie van 15 april 2011
Albertinaplein (Brussel)
een initiatief van het Collectif MANIFESTEMENT

Aantal aanwezige en geïntervieuwde DAKLOZEN : 17

De DAKLOZEN klagen aan:

1 ) Toegang tot een woonst : stop de discriminatie ! Huiseigenaars weigeren vaak de huurwaarborg van het OCMW, vooral omdat deze niet onmiddellijk gestort wordt. Voor het huurcontract eist men vaak een loonstrook en de contante betaling van de waarborg, wat illegaal is. Dit is een vorm van « sociaal racisme ». Anderzijds zijn er enorme wachtrijen voor de sociale woningen. Met slechts een beetje meer dan het minimuminkomen kan je geweigerd worden voor een sociale woning ! Heel wat verhuurders weigeren honden, die niet per definitie dingen stuk bijten of overal pissen. Niet alle daklozen zijn vuil en verwaarlozen hun woonst ! Waarom laat men de daklozen de leegstaande gebouwen niet renoveren tot woonsten ?

2) Gedomicilieerd zijn om recht te hebben op toelagen (werkloosheid, OCMW,…) : van doolhof tot vicieuze cirkel ! De OCMW’s staan terughoudend tegenover « domicilie dmv een referentie-adres », omwille van de kans op misbruik, als ze je al niet van het kastje naar de muur sturen. Het is meestal een administratief gevecht om zo’n adres te bemachtigen, te meer als je je in een moeilijke situatie bevindt.

3) Werk vinden is moeilijk voor iedereen : bijna onmogelijk voor een dakloze. Desondanks worden de daklozen hier continu mee geconfronteerd (zoals het verplicht opstaan om 7 uur in de nachtasielen), evenals de ‘preken’ die men tegenover de daklozen houdt.

4) Laat je begeleiden… of creveer ! Sommige psychiaters of geneesheren raden ons aan om het « gehandicaptenstatuut » aan te vragen, opdat we toegang zouden krijgen tot « huisvesting met begeleiding » of « met bescherming ». Maar we zijn niet allemaal te vinden voor dergelijke ‘aanpassingen’. Iets gelijkaardig op het niveau van onze financiële moeilijkheden : sommige hulpverleners sturen ons naar een « middelenbeheerder »… maar het is niet omdat we weinig geld hebben dat we het zelf niet kunnen beheren !

5) Gebrek aan een rustplaats voor tijdens de dag : We kunnen nergens uitrusten, zonder dat we aanzien worden als dronkaards, nietsnutten, luierikken en vuilnis. Dakloos zijn is zeer vermoeiend, uitputtend zelfs. Is het immoreel om te slapen ? En waar slaat die stadspoitiek op om ons het slapen (of het ons neerzetten) te verhinderen op publieke plaatsen, zoals op een bank. Men dwingt ons dus om op cartons te slapen.

6) Gekwalificeerd personeel in de slaapplaatsen en opvangtehuizen ! Gezien het tekort aan middelen in de sector, tref je er een minderheid aan van maatschappelijke helpers en een meerderheid van mensen die werken onder gecompliceerde statuten (artikel 60,…), die enkel en alleen daar zijn om later recht te hebben op een werkloosheidsuitkering, zonder vorming, en vooral zonder enig sociaal gevoel : « geen menselijk respect, soms sadistisch». Ze zijn niet in staat om te luisteren en ze zijn verantwoordelijk voor het grootste deel van de gevallen van ernstig machtsmisbruik, van misprijzende uitlatingen, van herhaalde kleine vernederingen, zonder de vele absurde en contradictorische regels te vergeten, en de permanente chantage om er uit gegooid te worden : «Niet tevreden, daar is de deur ! »

7) Een anecdote over Sécurail : « We zijn afgedaald tot -3 [in het Zuidstation], ik had geen keuze, ik was alleen. Et toen zei een van die typen : « En nu gaan we karate spelen. », en hij heeft me twee vuistslagen verkocht, kijk hier [hij laat me zijn onderste opgewollen lip zien], daarna liet de andere zijn hond los, die me daar gebeten heeft [hij laat zijn rechter voorarm zien]… En ik heb ze al gezien terwijl ze hun eigen hond aan het afranselen waren !... Het zijn onmenselijke bullebakken... En hoe kan je klacht neerleggen als je geen papieren hebt… »

8) De ambulanciers : twee maten en twee gewichten. Als je een ziekenwagen belt met een zwaar buitenlands accent, dan komt die gegarandeerd later (of helemaal niet) dan wanneer je een echte Belg lijkt. En de ambulanciers zijn niet altijd gewillig om een dakloze mee te nemen en weigeren soms totaal.

 

Retour vers le haut de la page